Kötü huylarımın hepsini seviyorum çünkü bugünkü beni onlara borçluyum.
Beni yok sayanı öldü bilirim.
Bir kere vazgeçerse paşa gönlüm dünyanın zenginliğini ayaklarıma serseler bir daha uyanmaz artık gönlüm.
Hiç kimseye benzemem ben ne samimiyetim ne de öfkem.
Beni taşımak mı o biraz zor işte.
Kendi kabuğuna sığmaz bir tohum gibi kararlı ve ısrarcı. Dimdik dikilmek için kendi ayaklarımın üzerine sabırsız.
Kimsenin keyfinin yetmesini de bekleyemem olacaksa bugün olacak.
Başkaları gibi rol yapmayı bilmem, Duygularımı çok önemserim ve kalbimin sesiyle hareket ederim.
İnsanların yüzüne söyleyemeyeceğim sözleri arkalarından söylemem.
Ben pek sevilmem çünkü gerçekleri insanların yüzüne söyler bildiğim doğrulardan şaşmam.
Başkalarının isteğine göre hareket etmez tamamen ben ne istersem öyle olması için çabalarım.
Dostundan çok düşmanı olan biriyim çünkü aptallara ayıracak zamanım yok.
Zarar görsem de kararlar tamamen benim olmalı başkasının kiralık aklıyla haraket ettiğim gün benim bittiğim gündür.
Kötü huylarımın hepsini seviyorum çünkü bu zalim dünyada onlara iyi huylarımdan daha çok ihtiyaç var.
Kaybetmeyi yenilmeyi sevmem daha çok üzerinde çalışmak gerektiğini bilirim. Her kaybedişte kazanmak için yeniden başlamam gerektiğini de bilecek kadar zekiyim.
Kimsenin sevgisine ilgisine muhtaç değilim, içimde kendime yetecek kadar sevgi var.
Zaman zaman çökerim, tökezlerim ve ağlarım bu kaybettiğim anlamına gelmez.
İncinmeyi hiç istemem çünkü kolay affedemeyecek kadar hisli ve duyarlıyımdır.
Ulu orta yaşamayı, gizlisi saklısı olmayan net biri olmayı seviyorum çünkü yalancı yapmacık olmak sinsi davranmak karakterime ters ve beni çok yorar.
Ben hayatımı insanlar alkışlasınlar diye yaşamıyorum, şeffaf olmak hilesiz yalansız yasamak öyle zordur ki! Herkese yakışmaz.
Bana yakışıyor insanların kınamalarına rağmen vazgeçmiyorum. Bazen beş yaşında bir kız çocuğu, bazen olgun ayakları yere basan bir kadın, bazen zorluklarla mücadele eden bir savaşçı işte bunların hepsini samimiyetle yaşamak inşaca dır ve ben bir insanim.
Dedim ya rol yapmayı yapmacıklığı sevmem saklım gizlim yoktur. İçi dışı bir derler ya işte o tamı tamına benim.
Arkamdan çok konuşuyorlar manyak bu kafayı yemiş diyenlerin sayısı hiç de az değil.
Çünkü kıskanılıyorum herkesin olmak isteyip de olamadığı bir beni taşıyorum kendimde.
İki ayaklarımın üzerine dikilen bedenim her geçen gün yaşlanıyor benim hayatıma sevinçler güzellikler ve huzur doldurmak için acelem var.
Evet zenginlik çok güzel lakin başımıza bela olacak bizi güzel zamanlar yaşamaktan alakoyacak kadar değil.
Her ne kadar insanların paraları kadar değer gördüğü sanılsa da insanlar hissettikleri ve hissettirdikleri insanlığı kadar değerli ve önemlidir.
Güven konusu çok önemli işte.
Bana güvenmiyor inanmıyor musunuz?
Vallahi bu benim değil sizin sorununuz.
Ağzımdan çıkanı yapacak kadar sözümün eriyim, er yada geç mutlaka söylediğimi yaparım. Birileri aferin desin alkışlasın diye değil bu verdiğim her söz kendime verilmiş saydığım için.
Şimdi silkelenip ayağa kalkma zamanı daha dersini alacaklar var. Bana yanlış yapanı affetmem bir şekilde ödeşiriz. Bizde adettir gelen tabak boş verilmez.
Gelişe göre gidiş, her gidişin bir bitişi vardır. Ve noktayı ben koyarım. Anladım ki bazı insanlara fazla mütevazi davranmışım. İnsanları hak ettikleri yere koymak en doğru davranıştır. İşte bu benim ve kendimi seviyorum.