Her seferinde ayrı travma fakat aynı sonuç… Bu sefer son dedikçe son olmadığını gösteren yüzlerce, binlerce kadın cinayet haberlerini okumaya devam ediyoruz. Cinayeti işleyen kişilerin ifadelerini okumak bile can yakarken, Pınar Gültekin gibi birçok kadının yardım çığlıklarına yetişemiyoruz. Okuyoruz, duyuyoruz, görüyoruz ama bu caniliğe son veremiyoruz. Neden mi?
Erkeklerin kadınlar üzerinde birçok yaptırımı olduğunu savunarak çocuk yetiştirildiği, psikolojik rahatsızlıklar yok sayıldığı, şiddetin her türlüsü normalleştirilmeye devam edildiği ve cinayeti işleyen kişilere kanunlar etkin bir şekilde uygulanmadığı sürece aynı sebepten dolayı yok olmaya ne yazık ki devam ediyoruz. Bitsin artık demek yetmiyor, yetmeyecek de. Bilinçlenmek ve bir an önce harekete geçmek zorundayız. Yoksa eksilmeye devam edeceğiz…
Hayat tüm zorluklarla karşınıza çıksa dahi sevmekten, saygıdan, hoşgörüden bir an olsun vazgeçmeyin. Son nefesinize kadar can yakmaktan, kalp kırmaktan kaçının. Kaçının ki insanların biricik yuvası olan dünya güven ve sevgi ile yaşanılacak bir yer olabilsin. Unutmayın, gelecek yeni nesiller için rol modeller bizleriz. Bilinçli yetişkinler olmayı başarırsak, bilinçli nesiller görmemiz kaçınılmaz olacaktır.
Pınar Gültekin ve nicelerini rahmetle anıyorum…
