Kimsenin yüzü gülmüyor, esnafında, memurunda, işçisininse, çiftçisininse ve de turizmcisinin de.
Velhasıl Marmaris yaşayanı sessiz ve gergin. Marmaris soluk alanları, tedirgin.
Ne var ne oldu derseniz hiçbir şeyde yok. Ne deprem oldu ne de sel bastı Marmaris’i.
Marmaris cenneti yarınlarından kuşkulu, bir gün sonra ne veya neler olabileceğini kestiremiyor göremiyor. Bir öngörüde de bulunamıyor.
Marmaris cennetinde, dünya savaş salgının etkisi ve tesiri altında ne sağa dönebiliyor ne de sola.
Marmaris turizm sektörü, kendi yağında kavrulabilse bile turizme bağlı tüm sektör ve çalışanlar huzursuz.
Keyifsiz bir bekleyiş ve beklenti içinde turizm, ticaret erbabı ve çalışanları. Malum savaş salgın nedeniyle iktidarın yardım ve teşvikleri oldukça yetersiz.
Yardım ve teşvikler, kredi olarak verildiğinden, iş yapamayanlar, zorunlu olarak aldıkları bu yardım ve teşvikler, ne yazık ki sırtlarına borç üstüne borç yüklemektedir.
Bu sıkıntıdan nasıl kurtulur diye düşününce Nasrettin hocanın fıkrası geldi aklıma.
Bir kış, neredeyse adam boyu kar yağmış. Aylarca bir toplu iğne başı kadar bile toprak görünmemiş. İnsanlar burunlarını dahi dışarıya çıkaramamış. Hazıra dağ dayanmaz hesabı, halkın yiyeceği de tükenmeye başlamış. İnsanlar lokmalarını sayar hâle gelmişler. Kıtlık sadece insanları değil hayvanları da vurmuş; bir deri bir kemik kalmışlar.
Hoca’nın emektar eşeği de kıtlıktan fazlasıyla nasibini almış; günden güne kötülemiş. Elinde avucunda bir şey kalmayan Hoca, eşeğin kulağına bir umut eğilip:
– Ölme eşeğim ölme, demiş.
Yonca bitecek. Sen de yersin ben de!
