Sanırım Marmaris’liler tanıyacaktır. Bir Kamil Dürüst Hemşerimiz vardı. İstanbul’dan Marmaris’e gelmiş ve geliş o geliş olmuştu. Kütüphanesini kurdu. Binlerce kitabı vardı. Marmarisli çocuklarımız onu kütüphanesinde görürler, kendine sorular sorarlar, kitaplarından yararlanırlardı. Vefatından sonra ilgi duyulmadığı için kütüphane İstanbul’a taşındı. Rahmetli Kamil Bey Sarıana’yı çok sever, zaten Huzur Evi Sarıana Türbesine yakın olduğundan orayı sık ziyaret ederdi. Eşi ve kızına öldükten sonra cenaze namazını Sarıana Camiinde kıldırmalarını vasiyet etmiş ve istediği olmuştu. Kamil Dürüst ‘MARFOD’ Marmaris Fotoğrafçılar Derneği’ni kurdu. Marmaris Belediyesi sponsorluğunda ‘Marmaris’ kitabı’nı’ yazdı. Kendisiyle Marmaris Televizyonunda söyleşide bulundum. Marmaris adına ‘Nihavent Şarkı’yı besteledi. “Neyi yapmadı desem” doğrusu haklı olurum. Bu çok değerli büyüğümü zamanım oldukça ziyaret etmişimdir. En son rahatsız olduğunda yine Huzur Evinde idi. Ziyaretimden çok memnun olmuştu. Değerli Eşi Gönül Hanım da onu çok bekletmeyip bu sene başında Kamil Bey’in yanına döndü.
Sevgili Kamil Dürüst’ü 24 Kasım 2014’ te ölümünün 5. yılında rahmetle, minnetle anıyor, Ruhu şad olsun diyorum.
Benzer olay ‘Halıcı’ lakabıyla bilinen Ahmet Urkay’ın başına gelmişti. Çok şükür o henüz sağdır. Onun Taşan’daki kişisel etnografya müzesi Denizli’ye taşındı. Turist rehberleri arkadaşlarımız ziyareti kolay olduğundan araçlarıyla müzenin önünde durarak turistlerine müzeyi gezdirebiliyorlardı. Acaba “Niye gitti bu kitaplar, eserler” diye soranımız var mıdır?
Sevgili Lütfi Küçük eserinde Marmaris’i dünyaya açılan pencere, inci ve midye olarak tanıtmıştı. Fransa’daki 1983 yılında katıldığı portre karikatüründe birincilik ödülü getirdi Marmaris’e. Şehrimize girişteki küresel anıt onun eserini tanıtıyor. Lütfi Küçük 7 Mayıs 2001 tarihinde vefat etmişti. Yine büyük bir usta sanatçı, bestekâr, Udi İrfan Özbakır Hocamız aramızdan ayrılmadan önce Marmaris Marşını besteleyerek ebediyete intikal etti. Onu da 14 Aralık 2003 tarihinde aramızdan ayrılmıştı. Bunlar mezarlıklarımızda, sevdalı oldukları Marmaris’te toprağa verildiler. Bilenimiz, duyanımız kaç kişidir? Biz Marmarisliler paradan başka bir şey düşünmez miyiz Allah aşkına? Bu insanlar Marmaris’e gönül verdiler. Neredeyse unutuldular. Onların eserlerine tam değer verdiğimizi söyleyemeyiz. Ölenleri en azından yerel yöneticiler unutmamalı, unutturmamalı, mezarlarını ziyaret ederek Marmaris için yaptıkları gençlere duyurulmalıdır. Biz “ Turizm bizi böyle yaptı” diyerek ayıbımızdan kurtulamayız dostlarım. Bu değerli hemşerilerimden aramızdan ayrılanlara rahmet diler, minnet ve şükranlarımı sunarım. Cennet mekânları olsun!
Erol Uysal 22 Kasım 2019