Özkan Amcamı baba yarımı kaybettim. İki gün önce de kardeşim dediğim meslektaşım İlkay Yıldız 'ın babası vefat etmişti İzmir 'de. Bir gün arayla iki meslektaş kardeş, baş sağlığı için çaldık bulunduğumuz evlerin kapısını..
Yaşarken anlamıyoruz ama gidince biliyoruz ne kıymetli zamanları paylaşıyoruz. Şimdi kahvenin tadı buruk...Dertlestigim güldüğüm yaşadıklarımı dinleyip yol gösteren amcam yok. Muğla 'ya dönüyorum dediğimde bana "ama sana çok alıştık be kızım" demişti. "Çalışacağım kurumların merkezi burası dönüp dolaşıp geleceğim burası benim ikinci evim" demiştim Şimdi amcam öyle bir gitti ki ben yaşadığım sürece o hep yerini dolduramadıklarım arasında olacak.
Bir kez daha özel hastaneler için sadece para demek olduğumuzu anladık. Son anı anlayınca apar topar eğitim araştırmaya nazik ve ikna edici bir bahane ile gonderiliyorsunuz. Adını sırf amcam o hastaneden hep iyi bahseder diye yazmayacağım bu satırlara fakat ne yaşadığımı ben biliyorum! Bence hasta ve hasta yakınlarıyla empati dersi verilmeli tepeden tırnağa tim sağlık personeline.
Amcam,"Sen bana kızım dedin ben sana babam dedim. Ben hasta oldum senin gözüne uyku girmedi sen ameliyat oldun benim dünyamda sadece sen var oldun. Verdiğin öğütler kulağıma küpe.
Senin kızın olmak son zamanlarında yanında olmak ömrümde aldığım en büyük hediyelerden. İyi ki bende benimle var olacaksın Özkan Babam.
Demin Baki Olsun... "
Yaşarken sevdiklerinizle öyle bir yaşayın ki vakit tamama erdiğinde keşke değil iyi ki olsun son sözünüz...
Aşkınız baki olsun dostlar...